У кожнага свая малая радзіма: для кагосьці гэта родны горад, вуліца або невялікі дворык, вёска, дзе прайшлі лепшыя дзіцячыя гады, для іншых – кавалачак дзікай прыроды, які цешыў вока і дарыў пачуццё напоўненасці і спакою. А для тых, хто з’ехаў у іншыя краіны, малой радзімай стала ўся Беларусь. Бо ўспаміны пра дом, матчына цяпло займаюць асаблівае месца ў сэрцы кожнага чалавека.

У сілах кожнага чалавека зрабіць сваю малую радзіму трохі лепшай. І гэтаму ёсць шмат яркіх прыкладаў. Для некаторых дзяржаўная ініцыятыва адрадзіць малую радзіму стала асабістай. Ёсць шмат гісторый людзей, якія зноў паверылі ў тое месца, якое ў дзяцінстве здавалася лепшым на зямлі, і вярнуліся, каб стварыць новыя ўмовы для працы мясцовых жыхароў ці адкрыць музей, каб пачаць новую гісторыю месцаў, дзе яе калісьці стваралі. У вёсках з’явіліся новыя турыстычныя комплексы. За прыкладам Прэзідэнта краіны, намаганнямі якога акультурана крыніца ў Шклоўскім раёне, добраўпарадкаваны дзясяткі такіх святых крыніц. Так, на месцы, дзе калісьці была забытая ў лесе крынічка, з’явіўся сапраўдны прыродны комплекс, куды сёння за святой вадой прыязджаюць нават з іншых краін.
Жыццё раскідвае людзей у многія куткі Зямлі. Але дзе б мы ні былі, наш родны край заўсёды будзе для нас тым светлым агеньчыкам, які сваім яркім святлом кліча нас у родны край.

Пакуль беларусы адкрывалі для сябе новыя родныя мясціны, некаторыя адкрывалі для сябе цэлую краіну. Дарагога варта, калі малой беларускай радзімай вёску або горад называюць людзі, якія нарадзіліся за тысячы кіламетраў, а сёння пераехалі жыць у Беларусь.

А яшчэ пра краіну лясоў і азёр, краіну, дзе трапятліва захоўваюць традыцыі і ўпэўнена глядзяць у шчаслівую будучыню, менавіта нядаўна было напісана шмат карцін, вершаў і музыкі. Тое, што можа стаць натхненнем для новых добрых спраў і вялікіх адкрыццяў. Тое, што гучыць у сэрцы кожнага з нас.
Год малой радзімы заканчваецца, але беларусы вельмі імкнуліся зрабіць так, каб на месцы, дзе мы нарадзіліся, усё толькі пачыналася.

У гэтыя тры гады на пытанне пра тое, што такое малая радзіма, для сябе дакладна адказаў кожны. Нешта вельмі асабістае і роднае, тое, што нельга забыць і куды хочацца вяртацца.

Радзіма – гэта тое, што не растаптаць, не зняважыць, не сцерці з твару Зямлі. Яна быццам выліты таленавітай рукой майстра рэдкі звон: па ім б’юць, б’юць, а ў ім з’яўляюцца часам у адказ гукі, адзін прыгажэй другога. І спявае душа, і сціскаецца ад болю за тое вялікае і светлае, што чуецца ў гэтым чароўным перазвоне, імя якому – Беларусь.