Як нядзіўна, але сярод нас знайшліся і тыя, хто лічыць, што за грошы можна набыць не толькі шыкоўную машыну, вялікі двухпавярховы катэдж, моднае аддзенне, але і здароўе. Аднак пераважная большасць маіх субяседніц усё ж пагаджалася з тым, што за грошы купіш амаль усё, але толькі не здароўе.

Чаму “амаль”, ці як па-руску “почти”, мяркую, не патрэбна тлумачыць. Кожнаму з нас добра знаёмыя такія абстрактныя словы, як “шчасце”, “каханне”, “сяброўства”… І іх таксама наўрад ці можна купіць за грошы, хоць людзі розныя бываюць, у тым ліку, якія і кахаюць, і сябруюць дзеля бумажных ці металічных знакаў. Разважаць аб тым, чаго нельга купіць за грошы і наадварот, можна бясконца, аднак, сёння вяртаемся да агучанай тэмы.

Успамінаецца Георгій Агеец з Кусянцоў, які прыехаў у наш раён са сталіцы і круглы год спаў на вуліцы, вёў здаровы лад жыцця, даваў арганізму пэўныя фізічныя нагрузкі, правільна харчаваўся, не меў шкодных звычак. Маё знаёмства з гэтым цікавым чалавекам, як і многіх чытачоў раёнкі, адбылося дзякуючы калезе Ядвізе Кобрынец. Памятаеце яе артыкул “Тарзан з Кусянцоў”, надрукаваны ў 2010 годзе? У ім яна апавядала пра здаровага, моцнага мужчыну Георгія, які спіць на вуліцы (нават у трыццаціградусны мароз), за дзень на веласіпедзе праязджае каля 50 кіламетраў, займаецца плаваннем, прымае сонечныя ванны... Усё гэта ён рабіў дзеля таго, каб захаваць бадзёрасць цела і духу на доўгія гады. Праз нейкі час мы даведаліся, што гэтага чалавека не стала... Аднак хто ведае, як доўга ён пражыў бы ў шумным Мінску без яднання з прыродай, якую Георгій Паўлавіч любіў усім сэрцам.